УВАГА! ПРОЧИТАЙТЕ ЦЕ ЗВЕРНЕННЯ!!

Jozef Drzewiecki нар. 7 березня 1772 пом. 1852

З сайту Родовід

Запис:764295

Рід	Drzewieccy
Стать	чоловік
Повне ім’я від народження	Jozef Drzewiecki
Батьки ♂ Felicjan Rafał Drzewiecki [Drzewieccy] нар. 1722 пом. після 1791 ♂ Felicjan Drzewiecki [Drzewieccy] ♀ Анна Блудовская (Древецкая) [Блудовские]
Вікі-сторінка	wikipedia:pl:Józef_Drzewiecki

Події

7 березня 1772 народження:

1805 народження дитини: ♂ Карл Йосипів син Деревецький [Деревецькі] нар. 1805 пом. 1879

1805 народження дитини: ♂ Karol Drzewiecki [Drzewieccy] нар. 1805 пом. 20 березня 1879

1852 смерть:

Нотатки

Józef Drzewiecki (ur. 1772, zm. 1852) – poseł na Sejm Rzeczypospolitej w 1792, pułkownik w czasie insurekcji kościuszkowskiej, awansowany na wicebrygadiera, konspirator, żołnierz Legionów i Legii Naddunajskiej, od 1817 marszałek szlachty powiatu krzemienieckiego. Ojciec Karola i dziadek Stefana Drzewieckiego - pioniera żeglugi podwodnej.

Syn Feliciana i Anny Błędowskich urodzony 7 marca 1772 w Juśkowicach w powiecie krzemienieckim na Wołyniu. Ukończył szkoły w Krzemieńcu, w 1792 poseł na Sejm Rzeczypospolitej z Wołynia. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w 1792 pełnił funkcję komisarza cywilno-wojskowego województwa wołyńskiego. W 1794 w czasie insurekcji kościuszkowskiej mianowany pułkownikiem milicji wołyńskiej, aresztowany w czerwcu w Galicji przez Austriaków i wydany Rosjanom, wkrótce wraca i przeprowadza zbiórkę ofiar na rzecz powstania. Awansowany na wicebrygadiera (wołyńskiej) brygady ukraińskiej kawalerii narodowej komendy Benedykta Kołyszki. Pod Maciejowicami dostał się do niewoli, wkrótce uwolniony przyczynia się do zwolnienia generałów Kamieńskiego, Kniaziewicza i Sierakowskiego.

Po upadku insurekcji w konspiracji we Lwowie, założył patriotyczny klub miejski w Warszawie. W 1797 w Legionach w sztabie w randze kapitana. Wraz z Kniaziewiczem uczestniczył w misji do Paryża celem przekazania zdobytych w kampanii 1799 roku chorągwi armii neapolitańskiej. W latach 1799-1801 w Legii Naddunajskiej, gdzie wraz z Kniaziewiczem podał się do dymisji, po czym wrócił do kraju, oddając się gospodarce i oświacie.

Współpracował z Tadeuszem Czackim i był kontynuatorem jego dzieła. Był także współzałożycielem Towarzystwa Handlu Czarnomorskiego. Od 1817 marszałek szlachty powiatu krzemienieckiego. Po upadku powstania listopadowego kurator podolski, a od 1839 marszałek szlachty powiatu hajsyńskiego, posiadał wieś Kunkę. Zwolennik ugody z Rosją i pracy organicznej. Autor pamiętników pt. Pamiętniki 1772-1815, wyd. S. Pawlicki, Kraków 1891.